Ο Jenkins σκηνοθετεί την προσαρμογή του μυθιστορήματος του '70 του James Baldwin και αυτή γίνεται μια κινηματογραφική ιστορία αγάπης που ακούει την καρδιά, με μια σκληρή αλλά τρυφερή αλήθεια που με άφησε να κλαίω και να χαμογελάω. Πρόκειται για μια καταπληκτική ταινία, τόσο οσμηρή όσο αισθησιακή, διασυνδέοντας αδιάκριτα κοινωνικά ρεαλιστικά θέματα προκατάληψης, καταπίεσης και φυλάκισης...
Θα περίμενε κανείς οτι η DC προσπαθεί να τοποθετηθεί ως άξιος αντίπαλος της Marvel. Και ενώ στον κόσμο των κόμικς είναι πράγματι ανταγωνιστική, είναι δύσκολο να δούμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει σύντομα στο κινηματογραφικό σύμπαν. Είναι κρίμα όταν σκέφτεσαι ότι και σε αυτό θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη. Αν και έχω δει μόνο την κινηματογραφική έκδοση, δυστυχώς δεν ήταν τόσο διασκεδαστική...
Ο Εξολοθρευτής (1984)
I love 80's... Ταινία που άφησε ιστορία, για τόσους πολλούς λόγους. Μετά το Κόναν ο Εξολοθρευτής και το Κόναν ο Βάρβαρος, ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ πρωταγωνιστεί στη πρώτη του πραγματικά διάσημη ταινία σε σκηνοθεσία του μετρ του είδους, του Τζέιμς Κάμερον. Η ταινία πρωτοπορεί για την εποχή. Ακόμα και στα οπτικά εφέ, αν εξαιρέσουμε τη σκηνή που βγάζει το μάτι του μπροστά στον καθρέφτη...