Όπως συνήθως, μια τέλεια παράσταση από τη μεγάλη ηθοποιό Ιζαμπέλ Χούπερτ. Ίσως να είναι ο κύριος λόγος για τους θεατές να δούνε αυτήν (τη μάλλον περιττή κατά τα άλλα) ταινία ούτως ή άλλως. Υποθέτω επίσης, οτι ο Verhoeven και ο Birke θα μπορούσαν να εμπιστευτούν την Huppert, ότι κατά κάποιον τρόπο θα σώσει την υπερφορτωμένη πλοκή. Και ναι, το έκανε. Αρκετά καλά στη πραγματικότητα....
Την είδα χθες στο ERTFLIX, πρόκειται για μια συνηθισμένη δραματική, αργή, λιτή ταινία, από αυτές που κυκλοφορούν κατά χιλιάδες στα διάφορα φεστιβάλ που γίνονται ανά τον κόσμο. Ξεκινά με κάποιον ενδιαφέρον, σε κάνει να αναρωτιέσαι πως θα εξελιχθεί και που θα καταλήξει, αν και σε καμιά περίπτωση δε μπορώ να πω πως είναι απρόβλεπτη, ούτε το σενάριο ιδιαίτερη τροπή. Έχει κάποιες καλές...
Γκοτζίλα (1998)
Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...