Το Δεκα Δολοφονοι για τον Ντετεκτιβ Μαρλοου είναι μια μεγάλη γιορτή της απόλυτης πρωτοτυπίας του Ρόμπερτ Μίτσαμ. Αναγγέλλει επίσης την άφιξη του Ντικ Ρίτσαρντς ως υποσχόμενου νέου αμερικανικού σκηνοθέτη. Την ημέρα που το είδα, βρήκα τον εαυτό μου να περιγράφει ατάκες από σκηνές σε φίλους Είναι πράγματι, η πιο υποβλητική από όλες τις αστυνομικές ταινίες που γυρίστηκαν αυτή την εποχή...
Η Ναυμαχία ή αλλιώς, όταν ο κινηματόγραφος παύει να είναι τέχνη και γίνεται παιχνίδι. Να πούμε για το ταλέντο της Ριάνα; Να πούμε για τον καπετάνιο Λίαμ Νίσον; Για το σενάριο; Ως μοναδική πρωτοτυπία - ίσως άστοχη - είναι η μεταφορά του ομώνυμου παιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη , την οποία δε μπορούμε να χειροκροτήσουμε. Τα γραφικά είναι καλά για το 2010, αλλά τίποτα άλλο. Ακόμα μια ταινία...
Οι Ένορκοι (2003)
Η καλά ερμηνευμένη και διακριτική προσαρμογή του μυθιστορήματος του John Grisham δεν έχει ένα αρκετά στιβαρό σενάριο για να μεταφερθεί στην μικρή οθόνη, αλλά έχει ένα καταπληκτικό καστ που ανυψώνει αυτή τη μέτρια ταινία πέρα από τα προβλήματά της. Το σενάριο έχει πάρα πολλά κενά στη λογική για να το δείτε στα σοβαρά και η σκηνοθεσία στερείται μιας ξεκάθαρης αφήγησης για να περάσει...