Θυμάμαι καλά τη δεκαετία του 1980 και μπορώ να πω ότι οι συγγραφείς αυτής της ταινίας έκαναν μια τεράστια δουλειά για να δείξουν κάθε λεπτομέρεια του στο πως έμοιαζε ο κόσμος στην εποχή της Σοβιετικής ένωσης. Τα τηλέφωνα, τα ρούχα, τα μαλλιά, το ραγισμένο χρώμα στα περβάζια των παραθύρων, ακόμη και το τζάμι της πόρτας είναι παρόμοιο με αυτό που θυμάμαι. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα...
Μία πολύ δραματική και στενάχωρη ιστορία με την Αντζελίνα Τζολί σε έναν επίσης πολύ δραματικό και νωχελικο ρόλο. Η ταινία διαδραματίζεται στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του 20 και αφορά έναν κατά συρροή δολοφόνο και μία περίεργη υπόθεση απαγωγών παιδιών. Σε γενικές γραμμές η ταινία είναι καλή χωρίς όμως κάτι ιδιαίτερο ούτε από πλευράς ερμηνείας ούτε από θέμα πλοκής. Κλασσικό δράμα...
Τα Παιδιά Των Ανθρώπων (2006)
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή τη ταινία... Τον εξαιρετικό Κλάιβ Όουεν στη καλύτερη εποχή της μέχρι τώρα καριέρας του; Το απίστευτο (διασκευασμένο) σενάριο που έχει τα πάντα, από δράμα μέχρι επιστημονική φαντασία; Το καταπληκτικό μοντάζ με το καταπληκτικό μονόπλανο που διαδραματίζεται μέσα στο αυτοκίνητο; Σκηνοθεσία; Φωτογραφία; Ένα πραγματικό κινηματογραφικό έπος, ατυχές δυστυχώς...