Ενθουσιάστηκα αμέσως όταν είδα μια νέα ταινία του Nick Cage, το Renfield, στους κινηματογράφους. Για να μην πω ότι αγαπώ πολύ τους βρικόλακες. Και από πολλές απόψεις, αυτή η ταινία είναι ακριβώς αυτό που ήθελα. Είναι διασκεδαστική, υπερβολική και οριακά εξωφρενική. Γέλασα αρκετά, και με την κωμωδία και με την τρέλα. Υπάρχει μια σκηνή κοντά στο τέλος που αποτυπώνει τέλεια την παράλογη...
Η ατμόσφαιρα είναι βαθιά σκοτεινή με μια μεσαιωνική εκμετάλλευση Ρώσων εργατών σε ένα απαρχαιωμένο εργοστάσιο στα προάστια μιας μικρής βιομηχανικής πόλης. Αν δεν έχετε γεννηθεί με ασημένια κουτάλια στο στόμα σας ή δεν πάσχετε από επιδεινωμένο αυτισμό, θα πρέπει να βρεθείτε αμέσως σε ενσυναίσθηση με αυτό το πλήθος εργατών χωρίς ελπίδα, που επαναστατούν κυρίως λόγω έλλειψης επιλογής...
Ημερολόγια του Τσερνομπίλ (2012)
Οι Αμερικανοί κατάφεραν να γελοιποιήσουν ακόμα και το Τσέρνομπιλ. Χιλιοπαιγμένο σενάριο όπου μερικοί ατάλαντοι Αμερικανοί πιτσιρικάδες, ταξιδεύουν κάπου στην Ευρώπη και το ταξίδι τους καταλήγει εφιάλτης. Η σκηνοθεσία είναι χειρότερη και από αυτή του χειρότερου ντοκιμαντέρ και η κάμερα πιο ενοχλητική και από το the blair witch project. Ευτυχώς η παταγωδης αποτυχία όλων των συντελεστών...