Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών. Όμως - και αυτό είναι σημαντικό - το μεγαλύτερο μέρος της εκτίμησής μου πηγάζει από το γεγονός ότι τη παρακολούθησα αρκετές φορές και ότι έχω διαβάσει επίσης το βιβλίο (του Paul Bowles) δύο ή τρεις φορές. Έτσι και τα δύο έργα τέχνης (δεδομένου ότι το βιβλίο είναι σίγουρα ένα έργο τέχνης) τείνουν να συνδυάζονται στο μυαλό...
Μια ταινία μπορεί να αφήσει αισθήματα με πολλούς τρόπους - χαρά, λύπη, έκπληξη ή οτιδήποτε άλλο - αλλά ο κοινός παρονομαστής των καλών είναι ότι όταν σβήνουν τα φώτα, νιώθεις ικανοποιημένος, οτι άξιζε το ταξίδι. Δεν ένιωσα όμως έτσι όταν τελείωσε η ταινία. Ναι, το νόημα το πιάσαμε: ένας ντετέκτιβ που ασχολείται με μια υπόθεση δολοφονίας μπορεί να αποκτήσει εμμονή. Είναι το βάρος...
Η Παγίδα του Χρόνου (2017)
Καλή η υπόθεση, διαβάζοντας τη περίληψη περιμένεις να δεις κάτι ενδιαφέρον. Αλλά μετά από λίγο ανακαλύπτεις οτι η παραγωγή έβαλε ως πρωταγωνιστές μισή ντουζίνα πιτσιρίκια και η ταινία από περιπέτεια γίνεται παιδική. Με άλλα λόγια, το σενάριο κάηκε. Και παρά τη καλή σχετικά βαθμολογία και τα θετικά σχόλια που υπάρχουν, η ταινία απευθύνεται σε ένα μικρό εύρος κοινού με μέσο όρο ηλικίας...