Οι Αμερικανοί κατάφεραν να γελοιποιήσουν ακόμα και το Τσέρνομπιλ. Χιλιοπαιγμένο σενάριο όπου μερικοί ατάλαντοι Αμερικανοί πιτσιρικάδες, ταξιδεύουν κάπου στην Ευρώπη και το ταξίδι τους καταλήγει εφιάλτης. Η σκηνοθεσία είναι χειρότερη και από αυτή του χειρότερου ντοκιμαντέρ και η κάμερα πιο ενοχλητική και από το the blair witch project. Ευτυχώς η παταγωδης αποτυχία όλων των συντελεστών...
Λίγο αφότου ο Τσάκι Τσαν αποφάσισε να γίνει εμπορικός. Εκτός από πολύ καλό ξύλο, κάνει και τα υπόλοιπα πολύ καλά. Δε θα το παρεξηγήσουμε όμως πολύ, ήταν η εποχή της άνθισης αυτών των ταινιών δράσης με ήρωες χαρακτήρες που βαράνε χωρίς να παθαίνουν το παραμικρό. Γουίλις, Σβανζενέγκερ, Σταλόνε, Βαν Νταμ, Σιγκάλ, Λούγκρν, Νόρις κτλ κτλ
Το Κόκκινο Σπουργίτι (2018)
Το Κόκκινο Σπουργίτι δεν είναι αυτό που φαίνεται και αυτό είναι πραγματικά καλό. Επανενωμένη με τον σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς, η Τζένιφερ Λόρενς φέρνει την πρωταρχική δύναμη σε αυτό το κρύο και σκληρό θρίλερ. Δεν είναι μια ταινία δράσης, καθώς δεν έχει σχεδόν καμία ροή δράσης, αλλά είναι ένα έξυπνο και μελετημένο πολιτικό δράμα. Είναι μία από αυτές τις λίγες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις...