Εδώ μιλάμε με άλλη βάση. Ναι ακούγεται πολυπαιγμένο, ναι το σενάριο είναι γνωστό, ναι η ελληνική κρίση είναι touching - ακόμα και ο τίτλος κάτι μας θυμίζει. Αλλά είναι ο Μάινας που θα σώσει την κατάσταση, σε έναν (ίσως παραπάνω) πολύπλοκο ρόλο που αφηγείται την απόγνωση και την αγωνία ενός τελειωμένου επιχειρηματία που παλεύει να σωθεί από όλες τις δυστυχίες που τον κυνηγάνε. Προσωπικά...
Το «Ποταμόπλοιο» δεν είναι ένα συμβατικό ντοκιμαντέρ. Η ιστορά μας γλιτώνει από τους ψυχρούς τοίχους των ψυχιατρείων και τις ομιλίες των θεραπευτών, όχι ότι δεν έχουν ενδιαφέρον, αλλά προέρχονται απαραίτητα από ανθρώπους που «ξέρουν καλύτερα». Αντίθετα, ο Philibert επιμένει να κρατάμε το ανθρώπινο επίπεδο, παρουσιάζοντάς μας αληθινούς ανθρώπους, Αυτή η μαγεία οφείλεται στο μέρος...
Ταρίχευση (2006)
Μιλάμε για το απόλυτο τίποτα. Μια ηλίθια σε σενάριο ανώμαλη ταινία, πιθανόν για να κάνει εντύπωση ο σκηνοθέτης. Γεμάτο αηδιαστικές σκηνές οι οποίες δεν χρειάζονται και δεν καταλαβαίνω τον λόγο που είναι τόσο μα τόσο αηδιαστική. Να ήταν έαν splatter με zombie θα είχε νόημα. Οσκαρ βλακείας πραγματικά