Μια ταινια που μπορει να μην σου φαινεται δυνατη σε σεναριο αλλα παρα πολυ δυνατη σε μηνυματα ,συναισθηματα Μια ταινια διδαχης του τροπου ζωης που πρεπει να εχουμε μεταξυ μας αλλα και μεταξυ εμας και του ΘΕΟΥ ΜΑΣ.Ε να μεγαλο μπραβο σε ολους και ενα δυνατο ευχαριστω για τα τοσα δυνατα συναισθηματα που μου χαρισαν μεσα απο την ταινια τους ΠΕΝΤΕ ΑΣΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΕΙΝΑΙ
Πρώτα απ' όλα είμαι οπαδός του πρώτου "Στη Πρώτη Γραμμή", μιας κι εδώ έχουμε προφανώς κάτι αντίστοιχο και μεταγενέστερο. Αναρωτιέμαι πως το The Pacific έχει πάει τόσο λάθος. Πρώτον, ανάπτυξη χαρακτήρων, δεν υπάρχει. Δεν γνωρίζουμε τους χαρακτήρες και έτσι δεν μας ενδιαφέρει όταν αρχίζουν να πεθαίνουν. Δεύτερον, αρκεί ένα πολυβόλο και οι Ιάπωνες κάνουν τα υπόλοιπα (σκοτώνονται δηλαδή)...
Στα Όρια του Αύριο (2014)
Από που να αρχίσω...καταρχάς, το σενάριο είναι κλεμμένο. Όλα περιστρέφονται γύρω από το γεγονός οτι ο Κρουζ ξαναζεί συνεχώς την ίδια μέρα. Σας θυμίζει κάτι; Οπωσδήποτε θυμίζει κάτι στους παλιότερους: το εξαιρετικό "Η Μέρα της Μαρμότας", που βραβεύτηκε από τη Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου για το πρωτότυπο σενάριο της. Για τον Τομ Κρουζ τι να λέμε τώρα...αν και είναι ατυχής επιλογή...