Προφανώς ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου τα θύματα απαγωγών αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία ήταν κακή αλλά είχε κάποια λογικά κενά και κυρίως το ερώτημα πως δεν βρήκε κάποιο τρόπο η Τερέζα πάλμερ να διαφύγει από το σπίτι στο οποίο ήταν περιορισμένη, καθώς και το όχι τόσο ξεκάθαρο τέλος του απαγωγέα....
Αν μπορούσα να βάλω περισσότερο από 5 θα το έκανα. Το παρακολούθησα για πρώτη φορά απόψε και κατέληξα οτι πρόκειται για ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ. Κρίμα που έχασε το Όσκαρ. Για ένα αριστούργημα 96 λεπτών που σε αφήνει άφωνο, πιθανόν θα κλαίτε στα 80 από αυτά. Δείτε κάτι τέτοιο και μετά σκεφτείτε για το αν πρέπει να παραπονιέστε για το πόσο κακή είναι η ζωή. Τίποτα δεν συγκρίνεται...
Το Μυστικό της Μέιζι (2012)
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Τζούλιαν Μουρ έχει έναν σημαντικό σε βαρύτητα αλλά ασήμαντο σε παρουσία ρόλο. Πρωταγωνίστρια είναι η μικρή Μέιζι, η οποία είναι το επίκεντρο και κατευθύνει τα πάντα σεναριακά στη ταινία. Επίσης, μια ενδιαφέρουσα - αν και όχι ιδιαίτερα απρόβλεπτη - εξέλιξη είναι αυτή που σηματοδοτεί την ταινία και της δίνει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Αξιοπρεπής...