Το "Μια Ενοχλητική Αλήθεια" του Davis Guggenheim του 2006 ήταν μια αποτελεσματική άσκηση ευαισθητοποίησης, εστιάζοντας στις "διαφάνειες" του Αλ Γκορ, όπως τις ονομάζει, στην πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής. Έντεκα χρόνια μετά, η συνέχεια εντείνει την κρίση: είναι περιττό να πούμε ότι καθώς το χρονοδιάγραμμα του ντοκιμαντέρ προσεγγίζει το παρόν, το φάσμα του Trump αναδύεται...
Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
127 Ώρες (2010)
Αν ήταν ένα ντοκιμαντέρ 45 λεπτών, θα έλεγα εντάξει, να το δούμε. Όταν γίνεται όμως μία ταινία διάρκειας μιάμισης ώρας... Θα πρέπει να αστειεύεστε! Η ταινία ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ - αυτό είναι γελοίο. Μία κλασική ταινία επιβίωσης, με έναν πρωταγωνιστή, σε ένα στατικό σημείο για 45 λεπτά. Τουλάχιστον σε ταινίες όπως ο Ναυαγός υπήρχε μία σκηνοθεσία, μία εξέλιξη και μία βασική...