Μόλις παρακολούθησα τη Φόνισσα σε όλο της το μεγαλείο στη μεγάλη οθόνη: Υπέροχη εικόνα και φωτογραφία. Κοστούμια, σκηνικά, φώτα, όλα πολύ προσεγμένα. Η ερμηνεία όπως αναμενόταν ήταν κορυφαία από τη σταρ Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Ωστόσο το υπόλοιπο καστ μου φάνηκε κατώτερο, όπως ήταν αναμενόμενο για άλλη μια φορά: οι περισσότεροι ηθοποιοί στις ελληνικές ταινίες παίζουν σαν να είναι...
Ποιος θα πίστευε ότι οι σκηνές δύο ελαφιών, που κινούνται αργά μέσα από ένα χιονισμένο δάσος, θα μπορούσαν να είναι τόσο σημαντικές; Εκτός από τα όμορφα πλάνα της φύσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο νόημα σε αυτές, όταν αποδεικνύεται ότι και οι δύο πρωταγωνιστές ονειρεύονται οτι είναι ελάφια. Αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου: να δίνει στις εικόνες ένα βαθύτερο συναισθηματικό νόημα...
Ναυμαχία (2012)
Η Ναυμαχία ή αλλιώς, όταν ο κινηματόγραφος παύει να είναι τέχνη και γίνεται παιχνίδι. Να πούμε για το ταλέντο της Ριάνα; Να πούμε για τον καπετάνιο Λίαμ Νίσον; Για το σενάριο; Ως μοναδική πρωτοτυπία - ίσως άστοχη - είναι η μεταφορά του ομώνυμου παιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη , την οποία δε μπορούμε να χειροκροτήσουμε. Τα γραφικά είναι καλά για το 2010, αλλά τίποτα άλλο. Ακόμα μια ταινία...