Πάντα αιχμαλωτίζομαι από την ιδέα της εξύμνησης κάποιου που η ζωή του περιστρέφεται γύρω από τους θανάτους άλλων, του οποίου η «απασχόληση» είναι να κλέβει από αυτούς που δεν έχουν λόγο σε τίποτα. Αυτό που εννοώ είναι ότι ο ήρωάς μας δεν είναι εκεί για να αποδώσει δικαιοσύνη ή ακόμα και για κάποιο μεγάλο σκοπό, είναι απλά ένας μικροαπατεώνας που τυγχάνει να είναι πιο συνηθισμένος...
Αυτή η ταινία δεν φτάνει ποτέ στα ύψη ή θα έπρεπε να είναι ο απόλυτος πα΄τος του πιο αριστοτεχνικού The Hunt for Red October. Ο Γκάρι Όλντμαν ροκανίζει το τοπίο ως ο γέρος στρατιωτικός που στην πραγματικότητα εμφανίζεται ως ένας ανίκανος πολέμαρχος. Ο Τόμπι Στίβενς, ο οποίος συνήθως ασχολείται με κομψούς ρόλους, παίζει έναν μάτσο αρχηγό ειδικών επιχειρήσεων. Δεν αφήνει κανένα κλισέ...
Σε 60 Δευτερόλεπτα (2000)
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια διασκευή του σεναρίου της πρωτότυπης και ομώνυμης ταινίας του 1974. Ο Νίκολας Κέιτζ με πολύ μαλλί ακόμα, δεν μπορεί να πει καν πειστικά τις ατάκες του και η σκηνική του παρουσία ταιριάζει περισσότερο σε αυτή ενός κομπάρσου παρά πρωταγωνιστή. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει χαρακτηριστικά στη σκηνή έξω από εστιατόριο που δούλευε η μητέρα του, όπου συζητά...