Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Είναι επίσημο; αυτή η πανδημία με έχει καταστρέψει, γιατί όχι μόνο επέλεξα να παρακολουθήσω αυτό τη ρομαντική κομεντί, αλλά το απόλαυσα κιόλας! Είμαι φαν του τρόμου και του εγκλήματος, οπότε δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Αυτή η ταινία είναι αστεία μετά από λίγο και οι δύο πρωταγωνιστές δείχνουν να έχουν μεταξύ τους χημεία. Στην πραγματικότητα συνειδητοποίησα οτι ήθελα να γίνουν...
Το Πείραμα του Στάνφορντ (2015)
Ένα τίποτα με μόνο τηλεοπτικό κοινό που να μπορεί να την δει, το αμερικάνικο. Κι ενώ η αρχή φαίνεται ενδιαφέρουσα, η εξέλιξη προδίδει τη ταινία καθώς κινείται σε καταστάσεις που ΔΕΝ μας ενδιαφέρουν. Και δεν μας ενδιαφέρουν γιατί εντάξει, δεν είναι και τόσο σημαντικό ένα τέτοιο πείραμα για να μάθουμε και τα αποτελέσματα. Ίσως ο μόνος λόγος που τη δίνει κάποια βαρύτητα είναι οτι αναφέρεται...