Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Και να ο νικητής των νεανικών ταινιών για το 2012, μια 20-κάτι μουσικο-χορευτική ταινία γύρω από αντίπαλες ομάδες κοριτσιών a cappella που εξελίσεται στο κολέγιο Barden. Αν και προφανώς κινείται στα αμερικανικά πρότυπα τέτοιων ταινιών το καστ κερδίζει το κοινό καθώς τα κορίτσια ως επί το πλείστον, είναι αληθινά αστεία, περίεργα, αυθεντικά και συναρπαστικά. Η μουσική και ο χορός...
Lucky (2017)
Η ταινία ακολουθεί τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην εξερεύνηση του θανάτου και στον εορτασμό της ζωής και τελικά καταφέρνει να είναι και τα δύο. Ο Lucky είναι ένας χαρακτήρας που στην αρχή δεν ενδιαφερόταν καθόλου για τη θνησιμότητα του. Δεν το σκέφτηκε γιατί δεν χρειάστηκε. Αλλά όταν τα σημάδια της μεγάλης ηλικίας αρχίζουν να εμφανίζονται, ο Lucky δεν μπορεί παρά να δει τον θάνατο...