Η ταινία ήταν ατέλειωτη και βαρετή. Κινούνταν αργά, είχε πολλά άχρηστα flashbacks και μπορώ να πω οτι μόνο το 10% του χρόνου ήταν ενδιαφέρουσα. Αδιάφοροι και οι χαρακτήρες πλην του Kovachs και του Comedian, που όμως δεν ήταν αρκετoί για να κάνουν τη διαφορά. Ο Dr Manhattan ήταν μάλλον ένας κακός χαρακτήρας, αποσυνδεδεμένος από τον κόσμο αλλά και από τους θεατές. Οι σκηνές δεν πρόδιδαν...
Ποιος θα πίστευε ότι οι σκηνές δύο ελαφιών, που κινούνται αργά μέσα από ένα χιονισμένο δάσος, θα μπορούσαν να είναι τόσο σημαντικές; Εκτός από τα όμορφα πλάνα της φύσης, υπάρχει ένα ιδιαίτερο νόημα σε αυτές, όταν αποδεικνύεται ότι και οι δύο πρωταγωνιστές ονειρεύονται οτι είναι ελάφια. Αυτή είναι η μαγεία του κινηματογράφου: να δίνει στις εικόνες ένα βαθύτερο συναισθηματικό νόημα...
Ο Θρύλος της Μπέτι Πέιτζ (2005)
Η Bettie Page ήταν το είδωλο της καταπιεσμένης δεκαετίας του 1950, όταν αντιπροσώπευε τη σεξουαλική ελευθερία που ήταν ακόμη μια δεκαετία μακριά, αλλά πολύ ψηλά στις ελπίδες και τα όνειρα πολλών εφήβων και νέων ενηλίκων. Η Gretchen Mol κάνει εξαιρετική δουλειά για να ερμηνεύσει τη σκανδαλώδη Bettie, η οποία προερχόταν από μια μικρή πόλη με μεγάλες φιλοδοξίες και ένα υπέροχο σώμα....