Εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι υλικό για Oscar. Είναι μια συνηθισμένη ταινία ομηρίας παρόμοια με τη σειρά Die Hard. Υπάρχουν μερικές αρκετά αξιοπρεπείς σκηνές δράσης και μερικές που απλά δεν έχουν νόημα και, αφού τις δείτε, θα μείνετε κάπως μπερδεμένοι. Παρόλα αυτά, είναι μια καλή ταινία. Το καλύτερο μέρος της είναι απροσδόκητα ο κακός. Ο Powers Boothe παίζει τον επικεφαλής...
Ο Μάκης Παπαδημητρίου είναι πολύ καλός εδώ και ομολογουμένως του πάει ο ρόλος (και φυσιογνωμικά) αυτός. Άλλωστε, αυτός κρατά την ταινία μόνος του στα χέρια του, οι υπόλοιποι είναι απλά κομπάρσοι. Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, όσο και το τέλος (πράγμα σπάνιο, αλλά ποιός δεν θα θελε να μάθει τι απέγιναν οι δύο πρωταγωνιστές) αλλά υπάρχουν υπερβολές. Υπάρχει πολύ γυμνό (άχρηστο)...
Μπλε Ουρανός (1994)
Το μόνο ενδιαφέρον της ταινίας τελικά είναι ο tommy lee jones 30 χρόνια πριν. Η ταινία ξεκίνησε καλά, έχοντας ταυτόχρονα και κωμωδία και δράμα, μετά άρχισε να μπερδεύει πολλά θέματα στην υπόθεση, μετά έγινε φαντασίας με καταστάσεις σε καμία περίπτωση δεν θα συνέβαιναν στην κανονική ζωή και στο τέλος μας έδωσε ένα απότομο happy ending τραβηγμένο από τα μαλλιά. Ούτε η Τζέσικα λανγκ...