Δεν έχω σταματήσει πολλές ταινίες το πρώτο μισάωρο, αλλά αυτή πραγματικά το άξιζε! Ο εντελώς ατάλαντος Τζεράρντ Μπάτλερ, μια κακή προσαρμογή ενός χιλιοπαιγμένου σεναρίου καταστροφής, σενάριο με γελοία προβλέψιμες καταστάσεις και άλλα πολλά, συνιστούν μια από τις πολύ κακές ταινίες επιστημονικής φαντασίας τα τελευταία χρόνια. Δικαιωματικά παίρνει τη πρώτη θέση που είχε μέχρι τώρα...
Παρά τη προβλέψιμη ιστορία και τον κλισέ ρομαντισμό, μετά από ώρα και σε μεγάλο βαθμό χάρη στην εμφάνιση του νεαρού αστεριού της Josephine Langford, η ταινία θα σταθεί όρθια. Καθώς η Tessa, η Langford δηλαδή, εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σκηνή και με την κάμερα να βρίσκεται συνεχώς στο πρόσωπό της, μεταδίδει ένα ειλικρινές μείγμα αυτοσυγκράτησης και πείνας για νέες εμπειρίες, εμπιστοσύνης...
Ο Δικηγόρος του Διαβόλου (1997)
Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...