Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Το δράμα είναι υποτιμημένο, η ένταση είναι λεπτή και οι χαρακτήρες είναι και οι δύο ξεχωριστοί και πιστευτοί. Ειδική μνεία για την Κρίστεν Στιούαρτ, που καταφέρνει να είναι δώδεκα πράγματα ταυτόχρονα - τραγική αλλά όχι αξιολύπητη, δυνατή, γοητευτική, αστεία, ασυνήθιστα σέξι και χωρίς κανένα από τα κλισέ συσχετισμένο με οποιαδήποτε από τις διαβόητες ψυχικές ασθένειες του Χόλιγουντ....
Εκτός Ελέγχου (2023)
Υπήρχαν πολλά λάθη στην ταινία. Λογικά λάθη όπως με τη προαναχώρηση και τις επικοινωνίες με τον πύργο όταν ταξιδεύουν για απογείωση. Και κανένα άλλο αεροπλάνο; Το στήσιμο ήταν εύκολο για το σενάριο, μεταφορά κρατουμένων, κακή καταιγίδα και μετά το τίποτα. Μια που είπα τίποτα, να μη ξεχάσω να πω και τον Μπάτλερ. Απορώ πως έγινε ηθοποιός. Τέλος πάντων. Προχωράμε. Η ταινία είχε όλα...