Ο Jenkins σκηνοθετεί την προσαρμογή του μυθιστορήματος του '70 του James Baldwin και αυτή γίνεται μια κινηματογραφική ιστορία αγάπης που ακούει την καρδιά, με μια σκληρή αλλά τρυφερή αλήθεια που με άφησε να κλαίω και να χαμογελάω. Πρόκειται για μια καταπληκτική ταινία, τόσο οσμηρή όσο αισθησιακή, διασυνδέοντας αδιάκριτα κοινωνικά ρεαλιστικά θέματα προκατάληψης, καταπίεσης και φυλάκισης...
Αρκετά καλή ταινία. Δεν την είχα δει, γιατί είχα επηρεαστεί από τις αρνητικές κριτικές. Διάβασα εδώ όμως τα σχόλια των αναγνωστών κι αποφάσισα να τη δω. Τελικά το κοινό έχει δίκιο κι όχι οι κριτικοί (αν και υπήρξαν και κάποιοι που έγραψαν συμπαθητικές κριτικές). Συνοψίζω: Βλέπεται όντως αυτόνομα κι έχει αινιγματικό-σκοτεινό τέλος (η απόλυτη ανατροπή).
Στο Όνομα της Φυλής (2012)
Για μένα ήταν μία ταινία που περιέγραφε πολύ γλαφυρά τις αγριότητες των ναζί και τις αντιλήψεις τους για την ευγονία, τον εκ γερμανισμό περιοχών που θεωρούσαν δικές τους...χωρίς να παρουσιάζει αγριότητες κτλ. Πολύ καλές οι ερμηνείες, έντονες οι συναισθηματικές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως η φιλία, ό έρωτας, η αντίσταση, η επιβίωση , ή οργή... Για μένα είναι πολύ ρεαλιστική...