Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Το Κόκκινο Σπουργίτι δεν είναι αυτό που φαίνεται και αυτό είναι πραγματικά καλό. Επανενωμένη με τον σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς, η Τζένιφερ Λόρενς φέρνει την πρωταρχική δύναμη σε αυτό το κρύο και σκληρό θρίλερ. Δεν είναι μια ταινία δράσης, καθώς δεν έχει σχεδόν καμία ροή δράσης, αλλά είναι ένα έξυπνο και μελετημένο πολιτικό δράμα. Είναι μία από αυτές τις λίγες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις...
Η Χίμαιρα (2023)
Η ταινία ήταν καταπληκτική. Κάθε σκηνή είχε τον δικό της ιδιαίτερο συμβολισμό και έχτιζε πολύ δημιουργικά τη συνέχεια. Η σκηνογραφία ήταν απίστευτη σε σημείο που αφήνεσαι να αναρωτιέσαι αν όλα αυτά τα σκηνικά είναι πραγματικά (που κατά πάσα πιθανότητα είναι). Η μουσική ήταν ψυχαγωγική και σε πολλά σημεία αύξανε το χιούμορ σκηνών ενώ σε άλλα το δράμα. Σε μία περίπτωση κιόλας, ένα...