Η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου είναι παρανοική με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και εξαιρετικά άτακτη, αλλά με άφησε κάπως ψυχρό. Η Έμα Στόουν υποδύεται το τέρας του Φρανκενστάιν της ταινίας, μια γυναίκα που θέλει ανεξαρτησία και ελευθερία, σεξουαλικά αλλά και γενικά, χωρίς να χρειάζεται να ζήσει τη ζωή της με κανόνες που έχουν θεσπίσει οι άνδρες. Είναι μια δυνατή και περήφανη...
Εδώ έχουμε κάτι πολύ καλό που ακούει στο όνομα woody harrelson. Φυσικά και πρόκειται για έναν από τους καλύτερους καθαρόαιμους Αμερικανούς ηθοποιούς της τελευταίας δεκαετίας. Από την άλλη έχουμε μία ταινία τελείως αμερικανιά με το κλασικό σενάριο του κακού αστυνομικού, βυθισμένου στις αμαρτίες, πού αγνοεί τις διαδικασίες και αυτοδικεί. Το αποτέλεσμα παραείναι μέτριο για τα δικά...
Μετά τη Λουτσία (2012)
Η δεύτερη σημαντικότερη συνεισφορά του Μεξικού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών του 2012 είναι μια ασυνήθιστα καλή δήλωση του Μεξικού κατά του εκφοβισμού με έναν πειραματικό τρόπο, σε σκηνοθεσία του Michel Franco. Μπορεί να υποστηρίξετε ότι οι καταστάσεις που εξελίσονται εδώ φτάνουν στο άκρο αλλά ο κινηματογράφος έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί αυτό το μαγικό εργαλείο μόνο...