Από που να αρχίσω...καταρχάς, το σενάριο είναι κλεμμένο. Όλα περιστρέφονται γύρω από το γεγονός οτι ο Κρουζ ξαναζεί συνεχώς την ίδια μέρα. Σας θυμίζει κάτι; Οπωσδήποτε θυμίζει κάτι στους παλιότερους: το εξαιρετικό "Η Μέρα της Μαρμότας", που βραβεύτηκε από τη Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου για το πρωτότυπο σενάριο της. Για τον Τομ Κρουζ τι να λέμε τώρα...αν και είναι ατυχής επιλογή...
Για μενα η ταινια υπηρξε ποιητικη ονειρικη με υπεροχες εικονες απο θαλασσα και μεσα σε αυτη τη αμμουδια η πρωταγωνηστρια να περπατα ψαχνωντας για κοχυλια η την αλλαγη της ζωης της . Οι ανθρωποι της εποχης το επαρχιακο περιβαλον του χωριου η πληξη ενος γαμου και ο ερχομος του ερωτα μεσα σε γαλαζιο τουλι που στη συνεχεια βλεπουμε να φευγουν τα χρωμματα και να ερχεται η πραγματικοτητα...
Σκέφτομαι να Βάλω Τέλος (2020)
Η ταινία είναι απίστευτα κουραστική. Η πρώτη μισή ώρα αφορά έναν ατελείωτο διάλογο μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Οι διάλογοι αυτοί χωρίς νόημα συνεχίζονται και μετά σε άλλο χώρο. Ανά διαστήματα η ταινία δείχνει άσχετες σκηνές που δεν αφορούν τη ροή της. Κάποιοι χαρακτήρες είναι υστερικοι η γίνονται υστερικοι, έντονα και ψεύτικα. Με λίγα λόγια η ταινία είναι...