Η ταινία ξεκινά καλά, με ένα θέμα όχι πρωτότυπο, αλλά ίσως το πρώτο στον ευρύτερο ελληνικό κινηματογράφο. Η ιστορία συνηθισμένη (όπως στο Επίθεση στη Γουόλ Στριτ) με μια κατάσταση ομηρίας και τέλος μάλλον προβλέψιμο και ατυχές. Η ατμόσφαιρα είναι καλή και οι προσδοκίες του τηλεθεατή είναι πολλές, αλλά κρατάν λίγο. Η εμφάνιση της αστυνομίας σηματοδοτεί για μένα το ουσιαστικό τέλος...
Αν και ποτέ δε μου άρεσαν τέτοια ψυχολογικά θρίλερ με πνεύματα κτλ, τη πρώτη φορά που το είδα στο σινεμά είχα μείνει άφωνος. Κάθε φορά που το βλέπω ξανά από τότε, μου κάνει εντύπωση κάθε φορά. Σκηνοθεσία, ήχος, σενάριο, όλα είναι τόσο προσεγμένα. Καμία σχέση με όλα τα υπόλοιπα εμπορικά θρίλερ-τρόμου
Οι Περιπέτειες του Βαρώνου Μυνχάουζεν (1988)
Μακραν η πιο υπέροχη ταινία περιπέτειας και φαντασίας της δεκαετίας του '80 και προσωπικά η πιο αγαπημένη μου.. Ως παιδί ηταν η πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω και να με συγκινεί σε τοσο μεγαλο βαθμό που την επομενη μερα την περιέγραφα με απίστευτο ενθουσιασμό στους φίλους μου! Ενα παραμυθένιο αριστούργημα απο την αρχη ως το τελος που σε παρακινεί να ονειρευτείς πως γίνεσαι κι...