Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Η ταινία είναι αρκετά ερωτική όπως υποδεικνύει και το εξώφυλλο, αλλά με έναν περίεργο τρόπο. Δεν πρόκειται για αυτό που λέμε αποχρώσεις του γκρι, αλλά για έλεγχο και εξουσία πάνω σε κάποιον άλλο. Αφορά επίσης την αγάπη και το πώς σχετιζόμαστε μεταξύ μας - ή όχι. Είμαστε αποσυνδεδεμένοι, ακόμα κι όταν είμαστε τόσο κοντά και δήθεν σούπερ συνδεδεμένοι ; Υπάρχει περίπτωση να συμβεί....
Οι Δύο Πάπες (2019)
Ένα πολύ έξυπνο δημιούργημα. Και οι δύο ερμηνείες των πρωταγωνιστών δείχνουν μια περίπλοκη, μερικές φορές συγκρουόμενη ανθρωπότητα με συγκινητικό και προκλητικό τρόπο. Ο Χόπκινς, ως ο ακαδημαϊκός Βενέδικτος XVI που συνειδητοποιεί ότι δεν αισθάνεται πλέον ικανός - για διάφορους λόγους - να παραμείνει Ποντίφικας και ο Pryce ως Καρδινάλιος Μπερογκόλιο με τον οποίο έχει ελάχιστα κοινά...