Από τις καλύτερες παραγωγές με σχέση την επίθεση των Αμερικανών στο Ιράκ. Το πρώτο μισό της ταινίας είναι αρκετά ενδιαφέρον και δημιουργεί αγωνία και μυστήριο για το τι συμβαίνει και τι θα δούμε. Στη συνέχεια τα πράγματα περιπλέκονται καθώς μπλέκονται πολλοί στην υπόθεση και κάποια στιγμή δεν ξέρεις ποιός είναι με το μέρος ποιού. Ο Ματ Ντέιμον ως πρωταγωνιστής έχει τον ρόλο του...
Προφανώς ο τίτλος παραπέμπει στο γνωστό σύνδρομο της Στοκχόλμης όπου τα θύματα απαγωγών αναπτύσσουν κάποια συμπάθεια προς τους απαγωγείς τους. Δεν μπορώ να πω ότι η ταινία ήταν κακή αλλά είχε κάποια λογικά κενά και κυρίως το ερώτημα πως δεν βρήκε κάποιο τρόπο η Τερέζα πάλμερ να διαφύγει από το σπίτι στο οποίο ήταν περιορισμένη, καθώς και το όχι τόσο ξεκάθαρο τέλος του απαγωγέα....
Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο (1979)
Πρόκειται για μια πολύ καλή αντιπολεμική ταινία και προφανώς η πιο διάσημη από όλες. Δείχνει πώς οι νέοι και αφελείς, υποβάλλονται σε πλύση εγκεφάλου για να πιστεύουν ότι κατά κάποιο τρόπο είναι καθήκον τους να σκοτώνουν και να πεθαίνουν. Μεγάλα λόγια όπως Πατρίδα, Κάιζερ, Θεός, Πατριωτισμός. Αλλά στο τέλος υπάρχει μόνο καταστροφή. Αυτό είναι το μάθημα που όλοι πρέπει να λάβουμε...