Πάντα βάζω κανόνα να κάνω κριτική μόνο όταν τελειώσει μια σειρά ή μια ταινία. Σε αυτήν την περίπτωση, ξεκίνησα περίπου σαράντα λεπτά, για έναν μόνο λόγο: βαρέθηκα απίστευτα. Λατρεύω την πρωτότυπη Blade Runner του 1982, και παρόλο που μια ταινία πίστευα ότι δεν χρειαζόταν ποτέ συνέχεια, ήμουν ανοιχτός σε αυτή την εκδοχή και πίστευα ότι η βασική ιστορία αυτής της ταινίας ήταν αρκετά...
Αναμφισβήτητα πρόκειται για μία τεράστια παραγωγή. Τα visual effects για την εποχή που γυρίστηκε είναι εξαιρετικά όπως επίσης είναι και εντυπωσιακός ο μεγάλος αριθμός των κομπάρσων που χρησιμοποιήθηκε για να γυριστούν κάποιες σκηνές. Η σκηνοθεσία από τον Τζον Γουν και αυτή υποδειγματική και η ιστορία πλησιάζει τα αληθινά γεγονότα. Το μόνο αρνητικό της ταινίας είναι οι απίστευτες...
Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι (1968)
Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...