Ακόμα δεν μπορώ να περιγράψω την κατάσταση του μυαλού μου στο τέλος της ταινίας, ένα μείγμα έντονων καλών και κακών συναισθημάτων που με άφησε χωρίς ανάσα, μια κατάσταση σκέψης που μόνο οι σπουδαιότερες ταινίες μπορούν να σου αφήσουν και αυτή είναι μία από αυτές τις ταινίες! Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για να συζητήσουμε για την υπόθεση, που σε ένα σχόλιο όπως αυτό είναι απλώς...
Αν και ποτέ δε μου άρεσαν τέτοια ψυχολογικά θρίλερ με πνεύματα κτλ, τη πρώτη φορά που το είδα στο σινεμά είχα μείνει άφωνος. Κάθε φορά που το βλέπω ξανά από τότε, μου κάνει εντύπωση κάθε φορά. Σκηνοθεσία, ήχος, σενάριο, όλα είναι τόσο προσεγμένα. Καμία σχέση με όλα τα υπόλοιπα εμπορικά θρίλερ-τρόμου
Ο Στρίγγλος που Έγινε Αρνάκι (1968)
Εδώ μιλάμε για μία κλασσική κωμωδία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου που όσες φορές και να τη δεις, πάντα είναι το ίδιο ευχάριστη και διασκεδαστική όπως την πρώτη φορά! Αξέχαστες ερμηνείες, αξέχαστες ατάκες, αξέχαστο το σπίτι του κυρίου Πετροχείλου και αξέχαστη η μουσική του Γιώργου Κατσαρού. Είναι τόσο κρίμα να βλέπουμε τέτοιες αξιόλογες ταινίες που γυρίστηκαν 50 χρόνια...