Το London Fields φαίνεται να είχε πολλές δυνατότητες. Η πλοκή είναι αρχικά πολύ ενδιαφέρουσα και η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή και αισθησιακή, κάπως neo noirish. Με το ύφος και το σκηνικό των Άγγλων γκάνγκστερ, αρχικά μοιάζει με μια διασταύρωση ταινίας του Γκάι Ρίτσι και ενός graphic novel του Frank Miller. Ωστόσο, η πραγματικότητα αποκαλύπτεται μετά από λίγο. Η πλοκή γίνεται τυχαία...
Κάποιοι ίσως απογοητευτούν επειδή θα ήθελαν να δουν μια κλασική κωμωδία στυλ Eddy Murphy. Το θέμα είναι ότι αυτό δεν είναι κωμωδία είναι ένα δράμα με πολύ καλό μήνυμα. Μου άρεσε ο Eddy Murphy στις πρώτες του ταινίες, ήταν μια μηχανή γέλιου και εξακολουθεί να είναι, αλλά τα αστεία παραμένουν ίδια και η κωμωδία έχει προχωρήσει. Για τον λόγο αυτό δεν μου άρεσε πάρα πολύ το κομμάτι...
127 Ώρες (2010)
Αν ήταν ένα ντοκιμαντέρ 45 λεπτών, θα έλεγα εντάξει, να το δούμε. Όταν γίνεται όμως μία ταινία διάρκειας μιάμισης ώρας... Θα πρέπει να αστειεύεστε! Η ταινία ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ - αυτό είναι γελοίο. Μία κλασική ταινία επιβίωσης, με έναν πρωταγωνιστή, σε ένα στατικό σημείο για 45 λεπτά. Τουλάχιστον σε ταινίες όπως ο Ναυαγός υπήρχε μία σκηνοθεσία, μία εξέλιξη και μία βασική...