Θυμάμαι καλά τη δεκαετία του 1980 και μπορώ να πω ότι οι συγγραφείς αυτής της ταινίας έκαναν μια τεράστια δουλειά για να δείξουν κάθε λεπτομέρεια του στο πως έμοιαζε ο κόσμος στην εποχή της Σοβιετικής ένωσης. Τα τηλέφωνα, τα ρούχα, τα μαλλιά, το ραγισμένο χρώμα στα περβάζια των παραθύρων, ακόμη και το τζάμι της πόρτας είναι παρόμοιο με αυτό που θυμάμαι. Αλλά το πιο σημαντικό πράγμα...
Το «I Love Καρδίτσα» είναι μια τυπική κωμωδία, όπου η ύπαρξη αντίθετων χαρακτήρων και μια σειρά από παρεξηγήσεις οδηγούν την πλοκή. Εντάξει, η ηθοποιία δεν είναι καλή, αλλά αυτό είναι ακριβώς που θα περίμενε κανείς σε τέτοιου είδους ταινίες. Φυσικά, ούτε πρόκειται να κερδίσει κανένα βραβείο σε κάποιο διεθνές φεστιβάλ ταινιών. Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμούμε μια ταινία που μας προσφέρει...
Στο Όνομα της Φυλής (2012)
Για μένα ήταν μία ταινία που περιέγραφε πολύ γλαφυρά τις αγριότητες των ναζί και τις αντιλήψεις τους για την ευγονία, τον εκ γερμανισμό περιοχών που θεωρούσαν δικές τους...χωρίς να παρουσιάζει αγριότητες κτλ. Πολύ καλές οι ερμηνείες, έντονες οι συναισθηματικές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως η φιλία, ό έρωτας, η αντίσταση, η επιβίωση , ή οργή... Για μένα είναι πολύ ρεαλιστική...