Λοιπόν η ταινία είναι καλογυρισμένη καλά σκηνοθετημένη με καλούς ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και με μία ατμόσφαιρα που αντικατοπτρίζει πειστικά τη δεκαετία στην οποία αναφέρεται. Όμως το σενάριο κινείται από την αρχή έως το τέλος στη σφαίρα της φαντασίας και ουσιαστικά η Σαρλίζ θερόν εμφανίζεται ως wonder woman ή μία θηλυκή james bond. Τα παραπάνω τα έχουμε δει δεκάδες...
Το "Μια Ενοχλητική Αλήθεια" του Davis Guggenheim του 2006 ήταν μια αποτελεσματική άσκηση ευαισθητοποίησης, εστιάζοντας στις "διαφάνειες" του Αλ Γκορ, όπως τις ονομάζει, στην πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής. Έντεκα χρόνια μετά, η συνέχεια εντείνει την κρίση: είναι περιττό να πούμε ότι καθώς το χρονοδιάγραμμα του ντοκιμαντέρ προσεγγίζει το παρόν, το φάσμα του Trump αναδύεται...
Μετά (2019)
Παρά τη προβλέψιμη ιστορία και τον κλισέ ρομαντισμό, μετά από ώρα και σε μεγάλο βαθμό χάρη στην εμφάνιση του νεαρού αστεριού της Josephine Langford, η ταινία θα σταθεί όρθια. Καθώς η Tessa, η Langford δηλαδή, εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σκηνή και με την κάμερα να βρίσκεται συνεχώς στο πρόσωπό της, μεταδίδει ένα ειλικρινές μείγμα αυτοσυγκράτησης και πείνας για νέες εμπειρίες, εμπιστοσύνης...