Μία από τις πιο ασυναγώνιστα βαρετές και αδιάφορες ταινίες καταστροφών που έχει δει ποτέ ο κινηματογράφος. Κάνει την ομολογουμένως μέτρια και προβλέψιμη αντίστοιχη ταινία ηφαιστείου - το Η Κορυφή του Δάντη - να μοιάζει με αριστούργημα. Η ίδια η ιστορία είναι αδύναμη και όλες οι αμερικανικές ανοησίες και τα κλισέ του Χόλιγουντ σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί σπαταλάς τον χρόνο σου...
Εδώ μιλάμε με άλλη βάση. Ναι ακούγεται πολυπαιγμένο, ναι το σενάριο είναι γνωστό, ναι η ελληνική κρίση είναι touching - ακόμα και ο τίτλος κάτι μας θυμίζει. Αλλά είναι ο Μάινας που θα σώσει την κατάσταση, σε έναν (ίσως παραπάνω) πολύπλοκο ρόλο που αφηγείται την απόγνωση και την αγωνία ενός τελειωμένου επιχειρηματία που παλεύει να σωθεί από όλες τις δυστυχίες που τον κυνηγάνε. Προσωπικά...
Στο Βαθύ Γαλάζιο (2017)
Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με μεγάλες ελπίδες. Δεν υπάρχουν αρκετά ρομαντικά δράματα πια και μου άρεσε που περιγράφηκε ως «μια ιστορία στοιχειωμένης αγάπης». Λοιπόν ... ήταν σαν μια απογοητευτική ιστορία αγάπης για μένα. Χωρίς να κάνω spoilers, η μορφή αυτής της ταινίας περνά μεταξύ του ρομαντικού παρελθόντος και του τρέχοντος χωρισμού των δύο κύριων χαρακτήρων που απεικονίζονται...