Είδα αυτήν την ταινία το '97 στο θέατρο. Παιζόταν μόλις μια εβδομάδα μετά τον Τιτανικό του Κάμερον. Θυμάμαι τα πλήθη που έτρεχαν να δουν τον Τιτανικό και μία σχεδόν άδεια αίθουσα όταν έπαιζε αυτή η ταινία. Αφού την είδα, σκέφτηκα πόσο ανισόρροπη είναι αυτή η δημιουργική πρωτοτυπία έναντι των μεγάλων blockbusters. Αργότερα κατάλαβα ότι τα blockbusters είναι για τις μάζες και ενδιαφέρουσες...
Ξεκίνησα να βλέπω την ταινία με μεγάλες ελπίδες. Δεν υπάρχουν αρκετά ρομαντικά δράματα πια και μου άρεσε που περιγράφηκε ως «μια ιστορία στοιχειωμένης αγάπης». Λοιπόν ... ήταν σαν μια απογοητευτική ιστορία αγάπης για μένα. Χωρίς να κάνω spoilers, η μορφή αυτής της ταινίας περνά μεταξύ του ρομαντικού παρελθόντος και του τρέχοντος χωρισμού των δύο κύριων χαρακτήρων που απεικονίζονται...
Μετά (2019)
Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Anna Todd για μια αισθηματική ιστορία δύο κολεγιόπαιδων, πρόκειται για μια σοβαρή ιστορία της πρώτης πραγματικής αγάπης και πρώτης σεξουαλικής εμπειρίας, στην οποία δε συμβαίνει τίποτα για πάρα πολλή ώρα και όταν συμβαίνει, είναι τόσο κουραστικό ώστε να σε κάνει να ξανασκεφτείς τη ζωή σου μέχρι αυτό το σημείο και τι σε ενέπνευσε να χάσεις 105 λεπτά...