Η ταινία ήταν χειρότερη από απλά μια απογοήτευση - ήταν ένα απογοητευτικό χάος ενός παζλ που δυσκολευόμουν να παρακολουθήσω καθώς γινόταν όλο και πιο περίπλοκο. Το νόημα της ιστορίας είναι να ανακαλύψεις ποιά είναι η ιστορία. Μετά από περίπου 30 λεπτά δε με ένοιαζε πλέον γιατί ήταν τόσο απίστευτα συγκεχυμένο που δεν είχα άλλη επιλογή από το να το παρατήσω. Δεν μπορούσα να καταλάβω...
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...
Το Νησί των Καταραμένων (2010)
Το 1954, ο ομοσπονδιακός αστυνομικός Teddy Daniels και ο νέος συνεργάτης του, Chuck Aule, ταξιδεύουν από το Σιάτλ στο νησί Shutter, ένα νησί-φρούριο, για να ερευνήσουν την εξαφάνιση μίας ασθενούς εκεί, της Rachel Solando. Η Rachel είχε μεταφερθεί στο ίδρυμα Ashcliffe, για ψυχικά διαταραγμένους επικίνδυνους εγκληματίες, γιατί έπνιξε τα τρία παιδιά της. Ο Teddy είναι βετεράνος στρατιώτης...