Μην περιμένετε να δείτε ταινία τύπου Gravity με τη Νάταλι Πόρτμαν να αιωρείται στο διάστημα (ευτυχώς!). Η ταινία είναι περισσότερο ένα δράμα που λέει οτι είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία (και είναι) αλλά χρησιμοποιεί μόνο αυτά που χρειάζεται από την αληθινή ιστορία για να αποδοθεί όπως θέλει ο σεναριογράφος. Μπορώ να πω πως στην αρχή εντυπωσιάστηκα. Η πρώτη μισή ώρα μας έδειχνε...
Σε μια κατεστρεμένη Γη που ξεχειλίζει από θανατηφόρους και ευαίσθητους στους ήχους κυνηγούς, πιθανότατα εξωγήινης προέλευσης, οι Abbotts αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μια έρημη πόλη της Νέας Υόρκης, σε μια νέα εποχή απόλυτης σιωπής. Καθώς ο νέος αυτός τύπος εισβολέα προσελκύεται από τον θόρυβο, ακόμη και ο παραμικρός ήχος μπορεί να είναι θανατηφόρος. Έχουν ήδη περάσει δώδεκα μήνες...
Το Παιχνίδι Του Δολοφόνου (2017)
Ο φτωχός παλιός καλός Al Pacino έχει περάσει την εποχή που μεσουρανούσε και ο Karl Urban δεν πάει παρακάτω. Η υποκριτική ήταν οριακά αποδεκτή, η ιστορία ήταν πεζή, χωρίς αγωνία και όχι πολύ έξυπνη αν και προσπάθησε τόσο σκληρά να είναι ... ω, και το τέλος - εδώ τι να πούμε - αλλά ο σκηνοθέτης έχει προφανώς αυταπάτες μεγαλοπρέπειας αν νομίζει ότι θα υπάρξει ένα Το Παιχνίδι του Δολοφόνου...