Από τις φορές που αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις κάποια ταινία. Το θέμα δημοφιλές και γνωστό, αλλά ο Γκοτζίλα ελαφρώς παραποιημένος, οι Μπρόντερικ και Ρενό απλά υπάρχουν. Τα εφέ ικανοποιητικά για το 1998 αλλά τα υπόλοιπα είναι για κλάμματα. Ξεκινώντας από νωρίς με τα τεράστια γελοία ίχνη του Γκοτζίλα στο έδαφος και τους ανόητους διαλόγους του Κέβιν Νταν με τον Μπρόντερικ. Ένα ρομάντσο...
Πρώτα από όλα να πω πως ήταν μια καταπληκτική παραγωγή. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι βγαλμένη από μεγάλα studios του Χόλιγουντ. Πολύ καλή σκηνοθεσία, φωτογραφίες, κάμερες, σκηνικά κτλ Επίσης, η μουσική ήταν καλή, τουλάχιστον αυτό λένε οι περισσότεροι, το ίδιο νομίζω κι εγώ. Οι ηθοποιοί πολύ καλοί επίσης. Τι να πούμε για τον Μάινα... φοβερός όπως πάντα, πολύ καλοί και οι πρωταγωνιστές...
Django, ο Τιμωρός (2012)
Γιατί ο Quentin Tarantino είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς σκηνοθέτες του 21ου (και του τέλους του 20ου αιώνα); Εξ αιτίας τέτοιων αριστουργημάτων. Ο Ταραντίνο αψηφά τους νόμους της ταινίας, τους πυροβολεί με τον δικό του τρόπο, όπως θέλει. Επικεντρώνεται πάντα στο είδος θρίλερ-δράσης από το Reservoir Dogs μέχρι το Inglourious Basterds. Ωστόσο, το Django Unchained είναι η πρώτη...